Als ik begin te lezen op de achterpagina van dit boek vraag ik me af, of en hoe het beschreven verhaal in zó weinig pagina’s verteld kan worden. Ik kan je alvast vertellen dat het de schrijver is gelukt dit te doen zonder in te leveren op een mooie schrijfstijl.
Ik leef mee met het Duitse gezin Ertl, dat vlak na de oorlog is uitgeweken naar Bolivia en daar van de grond af opnieuw moet beginnen. Ieder lid van dit gezin beleeft deze uitdaging zo verschillend, dat het onvermijdelijk is dat het gezin geleidelijk uit elkaar valt. Rodrigo Hasbún heeft zich laten inspireren door historische personages maar pretendeert niet waarheidsgetrouw te zijn. Daarom kan hij het verhaal vertellen door in de huid van twee zussen en een zwager kruipen. Om de beleving van oudste dochter Monika weer te geven, laat hij een buitenstaander tegen haar spreken; een bijzonder perspectief. Zo nu en dan worden vooruitwijzingen gegeven waardoor ik word aangespoord het boek snel uit te lezen.
Ik vond het een mooie puzzel waarbij ik steeds moest nadenken wie er aan het woord was. Ik zou het nog mooier gevonden hebben als ook vader Ertl en Monika zelf, eigenlijk de belangrijkste personages, een eigen perspectief gekregen hadden.
Je verbaast je over je eigen overredingskracht, je geniet ervan om de touwtjes in handen te hebben. Dankzij jouw vasthoudendheid kan het armenhuis twee maanden later gaan draaien. Was dit nou volwassen worden? Beslissingen nemen en verantwoordelijkheid dragen voor je eigen doen en laten? Aanvaarden dat je je niet meer met je familie hoeft bezig te houden, dat het belangrijkste vóór je en niet achter je ligt? Kun je jezelf op je eenentwintigste volwassen noemen? Kun je op je eenentwintigste voelen dat het leven uiteindelijk betekent dat je jezelf toebehoort en alles wat daarvoor kwam een soort droom was? Waarom zou je die willen vergeten, als het een betrekkelijk gelukkige droom was?
Citaat pagina 54 , Vertaler Brigitte Coopmans
Iets soortgelijks?
Barbara Kingsolver – De gifhouten bijbel
Lean Valencia en Liduine Zumpolle – Tanja
Henny van Laarhoven
Welk boek nu? 