Deze negen episoden balanceren tussen twee werelden. Enerzijds een mooi en poëtisch portret van de kalmerende werking van fraaie landschappen en andere natuur. Anderzijds de verontrustende ontwikkelingen in een wereld waarin creativiteit, individualiteit en herinneringen geen plaats mogen hebben. Het zijn de contrasten die deze spanning heel subtiel maar overduidelijk voor me opriepen en tegelijkertijd enigszins verzachtten door de rustgevende omliggende natuur. Misschien is het juist die tweezijdigheid die maakt dat het boek nog steeds een enorme impact heeft, bijna vijftig jaar nadat het werd geschreven.
‘Het geeft niet,’ zei ik. ‘We zijn allemaal gewond.’
Sebastian wilde per se de snee verbinden.
‘Het is fijn te weten dat je kunt bloeden,’ zei ik. ‘Haast opbeurend.’
Sebastian omhelsde me. ‘Het is een dag om weer iets te voelen,’ zei hij.
We deden onze schoenen aan en slenterden over het strand.
‘Ik heb Fiona gisteren ten huwelijk gevraagd,’ zei hij. ‘Ze wilde de retraite niet verlaten.’
‘O jee!’ Ik legde mijn hand op zijn arm.
‘Het geeft niet,’ zei hij lachend. ‘We zijn allemaal gewond.’
‘Maar waarom niet?’ vroeg ik.
‘Uit vrees, misschien.’ Sebastian ging zitten. ‘In de retraites wordt vrees aangekweekt. Vrees voor de buitenwereld. In een retraite kan je niets overkomen. Een vlotte gewenning aan identiteitsverlies is zo gegarandeerd.’
“En identiteit bergt gevaar in zich?’ Ik wist dat het zo was.
‘Het is vragen om gevaar. Je bent voortdurend kwetsbaar. De retraites bieden rust en vrede, of moet ik zeggen: een vacuüm van onkwetsbaarheid.’
Hij wierp een kiezel ver weg in zee. ‘Ik geef nog niet op,’ zei hij.
Citaat pagina 88-89, vertaler Lisette Graswinckel
Iets soortgelijks?
Yoko Ogawa – De geheugenpolitie
Sandra Newman – Julia
Diane Cook – De nieuwe wildernis
Renée Nault – Het verhaal van de dienstmaagd – Graphic Novel
Toon Van Mierlo – De aanpassingen en andere anekdotes
Marlene Hoogeveen
Welk boek nu? 