Onwillekeurig kies je als lezer onmiddellijk partij voor Keiko. Ze is 36, heeft geen relatie (en ook nooit gehad). Ze werkt al heel lang als flexwerker in een buurtsupermarkt in Japan, ondanks een goede opleiding. Ze lijkt de ultieme underdog met haar eentonige leven dat volledig in dienst staat van het werken in de buurtsuper. Maar is ze wel een underdog?
Ze is heel gelukkig en verzet zich tegen de omgeving die haar aan een ander, conventioneler leven wil helpen. Maar als ze geen underdog is, is ze dan misschien eigenlijk ook niet gewoon een tikkeltje vreemd?
Buurtsupermens leest snel en makkelijk, en op het eerste gezicht lijkt het een eenvoudig boek. Toch liep ik dagen nadat ik het uithad nog na te denken over Keiko. Vond ik haar eigenlijk wel aardig en als ik dat niet vond, wat zei dat dan over mij en mijn mening over mensen die afwijken?
Mijn huidige ik wordt vrijwel uitsluitend gevormd door de mensen om me heen. Dertig procent Izumi, dertig procent Sugawara, twintig procent manager, en de rest bestaat uit wat ik in het verleden opzoog uit anderen, zoals Sasaki, die een halfjaar geleden vertrok, of Okasaki, die tot een jaar geleden de leiding over ons had.
Vooral in de manier waarop ik praat neem ik dingen over van de mensen in mijn nabijheid. Momenteel praat ik als een mix van Izumi en Sugawara.
Citaat pagina 28, vertaler Luk van Haute
Iets soortgelijks?
Ryu Murakami – In de misosoep
Haruki Murakami – Mannen zonder vrouwen
The Clash – Lost in the supermarket
Ton de Kruyff
Welk boek nu? 